شعر كلبه تنهايي از خودم!

اول هر متنی نام خدا شایسته است

نام خدا آرامش است

آرامش قلب من و قلب شماست

چه شبی است امشب

آسمان بر فی و مه آلود

مانده  اس در جنگلی تاریک

آرزوی اولش روز است و بس

زوزه گرگی دهن باریک

برسر قله تاریکی و ترس

و نگاه  قرمز ماری به موش

اندکی آن دورتر

هوا تنگ است و او ترسان, از این شب

فکراو در تاریکی خفته و خوابیده است

او گمراه اس در این تاریک راه

او نمی بیند راه صحیح راه درست

راهی به سو  اول نخست

حیوانی می نگرد ظلمت را

وگلی می بوید تنهایی

و چه زیباست آن برگ کاج

 در میان برفها

کلبه ای دید با چراغ مهتاب

با چراغ زندگی

اشک بربرگ درخت جاری بود

می دود طرف آن کلبه

قطره ی اشک چشش

در پس سردی هوا یخ زده بود 

دل او بهتر از هر چیزی است

ثانیه ولحظه همه در چشمانش

می گذشتندو او بی تاب بود

از نور وصال ابدی درآن جا

شب هراسان شده بود

نزدیکش شد در را زد

در باز شد

طیفی از نور سپید

مثل یک شمشیر تیز

پیکر ضلمت را

تا افق ها شکافت

با تمام دل خود

پای بر سیطره کلبه گذاشت

در درون کلبه آسمان آبی بود

و گلی در گلدان

دیده اش بر گلی یخ زده در برف ها بود

سر به بالشتکی از ابر گذاشت

ابری از مهر و صفا

دیده اش خواب گرفت

و به مهمانی آرامش رفت

و در آن آرامش دید دنیا زیبایی

زیبایی...